Και λίγη ιστορία…

ann wigmoreΗ χρήση του σιταρόχορτου ξεκίνησε πριν 5000 χρόνια στην Αίγυπτο και πιθανόν ακόμα νωρίτερα από λαούς της Μεσοποταμίας. Πηγές αναφέρουν ότι οι αρχαίοι Αιγύπτιοι χαρακτήριζαν «ιερά» τα νεαρά φύλλα του σιταριού λόγω των θεραπευτικών ιδιοτήτων και της ευεξίας που πρόσφεραν στον οργανισμό.

Η κατανάλωση του σιταρόχορτου στον Δυτικό κόσμο ξεκίνησε το 1930 ύστερα από πειράματα που πραγματοποίησε ο χημικός Charles F. Schnabel γνωστός και ως ο «Πατέρας του Σιταρόχορτου» στην προσπάθεια του να γνωστοποιήσει τις ιδιότητες του φυτού. Στο πρώτο του πείραμα ο Schnabel παρείχε καθημερινά φρεσκοκομμένους βλαστούς σε ασθενικά κοτόπουλα. Τα αποτελέσματα ήταν εκπληκτικά καθώς τα κοτόπουλα όχι μόνο ανάρρωσαν αλλά παρήγαγαν και αυγά σε ρυθμούς πολύ γρηγορότερους από τα υγιή κοτόπουλα. Ενθουσιασμένος με τα αποτελέσματα του ο Schnabel συμπεριέλαβε το σιταρόχορτο στην καθημερινή του διατροφή αλλά και της οικογένειας του.

Τον επόμενο χρόνο πραγματοποίησε παρόμοιο πείραμα με τα ίδια θετικά αποτελέσματα. Στη συνέχεια αποφάσισε να προωθήσει την ανακάλυψη του στη βιομηχανία τροφίμων. Δύο μεγάλες εταιρείες η Quaker Oats και η American Diaries Inc., επένδυσαν εκατομμύρια δολάρια για περαιτέρω έρευνα, ανάπτυξη και παραγωγή νέων προϊόντων. Μέχρι το 1940 η σκόνη σιταρόχορτου βρισκόταν στα ράφια των μεγαλύτερων φαρμακείων σε Αμερική και Καναδά.

Το σιταρόχορτο είναι άμεσα συνδεδεμένο και με το όνομα της Δρ Ann Wigmore θεραπεύτριας, καθηγήτριας και ιδρύτριας του Ιπποκράτειου Ινστιτούτου Υγείας στη Βοστόνη των ΗΠΑ. Όταν στην ηλικία των 50 ετών διαγνώστηκε με καρκίνο του παχέως εντέρου η Δρ Wigmore άρχισε να ερευνά τις θεραπευτικές ιδιότητες των γρασιδιών και των «ζωντανών» τροφών καθώς και της φρέσκιας χλωροφύλλης από το ειδικά καλλιεργημένο σιταρόχορτο που ανέπτυξε η ίδια. Μετά από πολλά χρόνια έρευνας και πειραματισμού επιβεβαίωσε ότι ο φρέσκος χυμός σιταρόχορτου περιέχει έναν μεγάλο αριθμό ζωντανών ενζύμων που καθιστούν το σιταρόχορτο μια θεραπευτική τροφή.